«Καλύτερα νά λυπήσης τόν Θεό, παρά τόν Γέροντά σου καί τήν Γερόντισσά σου»

Διδαχές τῆς ἀείμνηστης Γερόντισσας Μακρίνας

Ἰούλιος 1984

Θά σᾶς πῶ γιά ἕνα παππούλη πού γνώρισα στήν Ἀθήνα προπολεμικά. Ὅταν ἔκανε Εἴσοδο (στήν Θεία Λειτουργία), ἔσκυβε τόσο, σάν νά εἶχε στήν πλάτη του τόν Χριστό. Ἔτσι Τόν αἰσθανότανε, ὅτι Τόν εἶχε στήν πλάτη του. Ὅπως σκύβουν οἱ ἅγιοι Ἄγγελοι στήν τοιχογραφία τῆς Θείας Λειτουργίας μέσα στό ἱερό, ἔτσι κι αὐτός, πήγαινε σκυφτά. Ἔλεγες, τώρα θά πέση, καί δέν ἔπεφτε. Ὅταν ἔλεγε τό «Πάντων ἡμῶν», πήγαινε σιγά-σιγά σάν χελώνα· τί ἔβλεπε! Τί γινόταν μέσα στό Ἱερό, τί Χάρι, τί συνομιλία θά εἶχε μέ τούς Ἀγγέλους καί τούς Ἀρχαγγέλους, πόση Χάρι αἰσθανόταν μέσα του! Τήν ὥρα πού ἔλεγε: «Λάβετε φάγετε», «ἰδού προσέρχομαι...» καί ἑτοιμαζόταν νά κοινωνήση, ἔκανε πόση ὥρα νά τελειώση τό Θεῖο Μυστήριο! Οἱ ἄνθρωποι ἔξω περίμεναν, περίμεναν γιά νά συνεχίση. Ὅταν πήγαιναν νά λειτουργηθοῦν, ἑτοίμαζαν τό φαγητό τους ἀποβραδίς, γιατί τό πρωΐ ἦταν «ἀτελείωτη» ἡ Θεία Λειτουργία.

Διαβάστε περισσότερα »

 http://hristospanagia3.blogspot.gr/2014/11/blog-post_922.html