Ἡ ἐξόδιος πορεία τοῦ ἱεροδιακόνου Νικολάου

Αθήνα, Μάϊος 1996 μ.Χ. Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, 10^ος όροφος, πτέρυγα καρκινοπαθών, θάλαμος με 8 ετοιμοθανάτους νεαρούς καρκινοπαθείς με λευχαιμία σε προχωρημένο τελικό στάδιο. Ένας από αυτούς ο π. Νικόλαος-ιεροδιάκονος, άγαμος, μοναχός. Από ευλαβέστατη, ορθοδοξότατη, πολύτεκνη οικογένεια με ιερατική κλήση από 3 ετών παιδάκι.

Παρασκευή, 10 Μαΐου 1996. Η οικογένεια έχει ειδοποιηθεί από τους θεράποντες ιατρούς ότι σήμερα-αύριο ο π. Νικόλαος, θα πεθάνει.

Γονείς, συγγενείς, φίλοι μαζεμένοι γύρω-τριγύρω στην επιθανάτιο κλίνη του ιεροδιακόνου Νικολάου. Δακρύοντες, προσευχόμενοι, ελπίζοντες σε ένα θαύμα.

Στα πόδια του κρεβατιού του ιεροδιακόνου, μεταξύ των άλλων, στέκεται ένας παιδικός φίλος της οικογενείας του διακόνου ο Δημήτριος, χαϊδευτικά Τάκης. Ο Τάκης ρωτάει τον π. Νικόλαο:

-Τάκης: Νικόλαε, ποιος είμαι με γνωρίζεις;

-π. Νικόλαος: Πως, αμέ, είσαι ο φίλος ο Τάκης αλλά κάνε λίγο πιο αριστερά γιατί πίσω σου βρίσκονται ο Άγιος Νεκτάριος και ο Μέγας Βασίλειος! (Μεταξύ ουρανού και γης ο ετοιμοθάνατος π. Νικόλαος έβλεπε ήδη δυο από τους πολυαγαπημένους του Αγίους που οι υπόλοιποι δεν βλέπανε).

Και συνέχισε ο ετοιμοθάνατος π. Νικόλαος:

Διαβάστε περισσότερα »

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Τῆς μετανοίας ὁ καρπός…

 Θεσσαλονίκη 2004 μ.Χ. Ένα παντρεμένο ανδρόγυνο: ο Κώστας και η Μαρία, ευκατάστατοι, μορφωμένοι, σαραντάρηδες. Ο Κώστας άθεος και βλάσφημος. Η Μαρία της Εκκλησίας. Έχουνε και ένα γιό δωδεκάχρονο, παράλυτο το παιδάκι, ανάπηρο στο καροτσάκι από πέντε χρονών νήπιο. Καημός μεγάλος, καρφί στην καρδιά του ανδρογύνου!

Είναι καλοκαίρι Ιούλιος του 2004 μ.Χ. Η Μαρία πληροφορείται από μια φίλη της, στην Εκκλησία, ό,τι κάποιος μοναχός, Αγιορείτης, ηλικιωμένος, άγιος άνθρωπος με πολλά αγιοπνευματικά χαρίσματα φιλοξενείται από ευλαβή γειτονική οικογένεια, κοινή γνωστή οικογένεια στην ενορία της Μαρίας. Η Μαρία συνεννοείται με τον σύζυγό της τον Κώστα να φέρουν τον μοναχό στο σπίτι να σταυρώσει τον ανάπηρο τον γιόκα τους, τον Γιαννάκη. Ο πατέρας, αν και άθεος, για χάρη της γυναίκας του ενδίδει.

Ο μοναχός ο Αγιορείτης ειδοποιείται κι έρχεται σπίτι του Κώστα και της Μαρίας. Το ανδρόγυνο πληροφορεί τον Αγιορείτη μοναχό, π. Αναστάσιο, ό,τι το ανάπηρο αγοράκι βρίσκεται στην κρεβατοκάμαρά του καθισμένο στο ανάπηρο καροτσάκι του και να μπει ο Γέροντας π. Αναστάσιος να το σταυρώσει.

Τότε με έκπληξη οι δυο γονείς βλέπουν τον π. Αναστάσιο να μπαίνει και να κάθεται σε μια πολυθρόνα του σαλονιού του σπιτιού.

Λέει ο Κώστας, ο άθεος, ειρωνικά στη σύζυγό του:

Διαβάστε περισσότερα »

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Ὁ Κύριος μας ἐξαφανίζεται ἀπό τό Ἅγιο Δισκοπότηρο

Σ΄ένα μικρό χωριουδάκι της Λέρου, πριν από 30 περίπου χρόνια έγινε το εξής θαυμαστό, που μας διέσωσε αφηγηματικά ένας Άγιος συγχωρεμένος από το 2010 ιερέας, ο παπά-Χρήστος. Διαβάστε διήγηση και φρίξτε με την απέραντη αγάπη που μας έχει ο Χριστός μας:

‘’Ήτανε πρωί Σαββάτου. Έκανα θεία λειτουργία και ήμουνα έτοιμος να καταλύσω την Θεία Κοινωνία από το Άγιο Δισκοπότηρο. Ξαφνικά μπήκε μέσα στο ιερό ένας νεαρός, γειτονόπουλο ο Κωστάκης, λαχανιασμένος, ιδρωμένος όλος αγωνία και μου είπε: «Παπά-Χρήστο μου σώσε μας. Ο πατέρας μου νιώθει ότι πεθαίνει και θέλει να τον εξομολογήσεις, να τον κοινωνήσεις».

Με έλουσε κρύος ιδρώτας. Ο πατέρας του παλληκαριού ήταν ο πιο δύσκολος, στριφνός, παράξενος άνθρωπος στο χωριό. Μ΄ όλους μαλωμένος. Σ’ εκκλησιά δεν πάταγε, ούτε σε κηδείες ή γάμους ή βαφτίσεις.

Διαβάστε περισσότερα »

 http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Ὁ Κύριος ὑποδέχεται τόν ἀδίκως καταδικασθέντα νέγρο.

 Στην Αμερική εκτός από τους ορθοδόξους μετανάστες Ελληνοαμερικανούς, Ρώσους και λοιπούς ορθοδόξους υπάρχουν περίπου και 1.000.000 ντόπιοι Αμερικανοί, Λατινοαμερικάνοι, Εβραίοι, Ινδιάνοι, Εσκιμώοι και λοιποί από Αλάσκα, μέχρι την Γη του πυρός –το τελευταίο άκρο της Λατινικής Αμερικής- κοντά στο Νότιο Πόλο. Όλοι αυτοί έχουν βαπτιστεί ορθόδοξοι τα τελευταία 30 χρόνια και αγωνίζονται ορθόδοξα με φιλότιμο, εξομολόγηση, υπακοή, ορθόδοξη ασκητικότητα, θεία κοινωνία κλπ. Ειδικό διορθόδοξο ποιμαντορικό έργο γίνεται σε όλες τις ΗΠΑ και μάλιστα σε πολλές ιδιωτικές και κρατικές φυλακές ακόμη και σε πτέρυγες μελλοθανάτων.

Κάποιος δυστυχής νέγρος –πρώην προτεστάντης- είχε άδικα συλληφθεί και κατηγορηθεί για τρείς φόνους και είχε καταδικασθεί να εκτελεσθεί μέσα σε θάλαμο αερίων.

Διαβάστε περισσότερα »

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Τό ἐλεήμων γεροντάκι

 Το 1990 δυο καλοί άνθρωποι μαζέψανε κάποιον γεροντάκο άστεγο, λιγδιασμένο και έρημο και με ασθενοφόρο τονε μεταφέρουνε σε ένα εκκλησιαστικό γηροκομείο της Λάρισας.

Η διεύθυνση του νοσοκομείου και το προσωπικό με αυταπάρνηση και αγάπη, σαν καλοί Σαμαρείτες, πλύνανε τον παππού του βγάλανε σύνταξη προνοίας και τον γηροκομήσανε ώσπου πέθανε εξομολογημένος, κοινωνημένος με ιλαρό πρόσωπο. Είχε και μια κρυφή αρετή.

Διαβάστε περισσότερα »

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

«Εὐχαί γονέων στηρίζουσι θεμέλια οἴκων»

 

Διάσημος αρχιτέκτονας και πολιτικός μηχανικός στην Αθήνα. Πολλά λεφτά, μεγάλες δουλειές. Κέρδιζε τους καλύτερους διαγωνισμούς για μεγάλα –δημόσια και ιδιωτικά- έργα. Λίγο πριν πεθάνει έδωσε συνέντευξη στην τηλεόραση. Απέδωσε τις ατελείωτες επιτυχίες τους στο εξής:

Διαβάστε περισσότερα »

 http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Ἡ μετάνοια τοῦ κυρ-Ἀλέκου τήν ἐσχάτη ὥρα

 

Ανδρόγυνο ο κυρ-Αλέκος και η κυρά-Καίτη, παντρεμένοι το 1920 περίπου. Κατοχή-εμφύλιος-φτώχεια κάργα και των γονέων. Η κυρά-Καίτη ευλαβέστατη, προσευχή, εξομολόγηση, θεία κοινωνία κλπ. Ο κυρ-Αλέκος φανατικός άθεος, κομμουνιστής αλλά πολύ δίκαιος, ελεήμων, φιλάνθρωπος. Ήξερε από φτώχεια, στέρηση, κατατρεγμό. Συμπονούσε και βοήθαγε όσους μπόραγε. Φθάσανε και οι δυο, τα’ αντρόγυνο γύρω στα 1995. Ο κυρ-Αλέκος βαριά αρρώστια, κατάκοιτος, ετοιμοθάνατος. Η κυρά-Καίτη λαμπάδα δίπλα του, διακονούσε, έκλαιγε, προσευχότανε. Παιδιά και εγγόνια είχανε τη ζωή τους, τις μέριμνές τους, σπουργιτάκια περνάγανε αστραπή από τους γέρους και φεύγανε. Η κυρά-Καίτη παρακάλαγε τον άνδρα της ‘’να φέρουμε άνδρα μου τον παπά της ενορίας να εξομολογηθείς, να κοινωνήσεις μη φύγεις σαν άψυχο ζώο για την άλλη ζωή και κολασθείς. Τίποτε ο μπάρμπας, την σιχτήραγε και την απειλούσε: 

Διαβάστε περισσότερα »

 http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Ὁ δαίμονας ἔριξε ‘’δίχτυ’’ καί πιάστηκε σ’ αὐτό

Ιταλό-Γερμανική κατοχή, 1943. Στο Χατζηκυριάκειο, στην παραλία, στον Σταυρό, κάποιος πατέρας, κάθε βράδυ ‘’λαδώνει’’ τον Ιταλό σκοπό και έχει μια ψαροταβερνούλα και πιάνει κάθε βράδυ, πλην μεγάλης φουρτούνας, 10-15 κιλά ψάρια. ‘’Λαδώνει’’ τον Ιταλό σκοπό με 5-6 ψαράκια και με τα πόδια πρωί-πρωί πάει τα υπόλοιπα ψάρια στην φτωχογειτονιά του και τα μοιράζει σε πεινασμένους συγγενείς και φίλους και κυρίως στα παιδιά.

Ένα βράδυ, γυαλί η θάλασσα, φεγγαράδα, την ώρα που πάει να μπει στο βαρκάκι του βλέπει εκεί στην παραλία κάποιο ξάδελφό του, τον Τάκη. Ο Τάκης του προτείνει να ψαρέψουνε μαζί.

Διαβάστε περισσότερα »

   http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Ἡ μάνα ‘’σκεπάζει’’ τή νύφη

Κάπου στο λιμάνι του Πειραιά έμενε μια γριά χήρα με τον μονάκριβο γιό της. Ο γιός της αγάπησε στα είκοσι δυο του μια εικοσάχρονη και την παντρεύτηκε. Την πρώτη νύχτα του γάμου την βρήκε μη παρθένα. Ήταν το 1946 μετά την κατοχή. Μανιάτης αυτός το πήρε βαριά προσβολή και πρότεινε στη Μάνα του, την χήρα, να χωρίσει την γυναίκα του. Η καλή του η μανούλα του είπε να δει με έλεος την γυναίκα του και να την συγχωρέσει σαν αδελφή του πεπλανημένη. Το παλληκάρι άκουσε τη μητρική γνώμη, ανέχθηκε την γυναίκα του και δεν την πρόσβαλε ή την υποτίμησε δεικτικά ποτέ, ούτε την ρεζίλεψε σε συγγενείς και φίλους. Η μάνα, η χήρα, το 1948 πέθανε και την θάψανε στο νεκροταφείο της Ανάστασης στον Πειραιά.

Διαβάστε περισσότερα »

http://hristospanagia3.blogspot.gr/