Κάποια κόρη, ενάρετη και ευλαβής, είχε πολύ πόθο να δει τον Κύριο παιδί
τριών χρόνων, όπως Αυτός ήταν κατά σάρκα, όταν άρχισε να μιλάει.
Προσευχήθηκε, λοιπόν, πολλές φορές στον Κύριο γι’ αυτό το θέμα. Τελικά,
την άκουσε ο Πανοικτίρμων και Πολυέλεος Χριστός.
Μια μέρα πήγε στην εκκλησία να λειτουργηθεί· και όταν τελείωσε η
Λειτουργία και έφυγε όλος ο λαός, έμεινε αυτή και προσευχόταν προς την
Παναγία με ευλάβεια και κατάνυξη μέχρι την ώρα του γεύματος, όπως είχε
πάντοτε συνήθεια να κάνει, λέγοντας τον «Αρχαγγελικό
Χαιρετισμό» το: «Θεοτόκε Παρθένε») και όσα άλλα ήξερε, μελετώντας του
Κυρίου τα θεία Μυστήρια, δηλαδή τη Σάρκωση, το Πάθος και την Ανάσταση.
Καθώς, λοιπόν, στεκόταν σε αυτή τη θεία μελέτη και την ουράνια θεωρία,
είδε εκεί ένα παιδί περίπου τριών χρόνων που περιφερόταν γύρω από την
αγία Τράπεζα, το οποίο έδειχνε πολύ όμορφο και ενδοξότατο. Και αυτή,
επειδή νόμιζε ότι ήταν το παιδί κάποιου άρχοντα που το άφησαν εκεί από
απροσεξία, το πήρε και έπαιζε μαζί του και το καταφιλούσε πολλή ώρα και
το αγκάλιαζε, γιατί φαινόταν πολύ ωραίο και πιο χαριτωμένα απ’ όλα τα
νήπια. Και όταν το ρώτησε ποιανού παιδί ήταν, αυτό δεν αποκρίθηκε
καθόλου, μόνο την κοίταζε με βλέμμα γλυκύτατο και θαυμάσιο.
Και εκείνη νόμιζε ότι τούτο το παιδάκι δε μιλούσε, επειδή ήταν ακόμη
μικρό στην ηλικία· και επειδή πόθησε να το κάνει να μιλήσει, του λέει:
«Πες, παιδί μου, “Χαίρε Κεχαριτωμένη”!».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου