Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

«Ἡ προσευχή μέ τό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ»


Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου


Εἶναι ἄραγε ἁμαρτωλή αὐτή ἡ προσβολή;

Ὄχι! Ἀλλά «ἔλεγχος τοῦ αὐτεξουσίου θελήματός μας». Ἀμέσως μετά τήν προσβολή ἀρχίζει ἡ πάλη τῆς θελήσεως μας, ἡ ὁποία ἤ θά διώξη τήν παράσιτη καί σιχαμερή εἰκόνα μέ τήν ἐπίκλησι τοῦ Ὄνόματος τοῦ Κυρίου «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», μέ τήν καταφρόνησι ἤ μέ τόν ἀντιρρητικό λόγο καί τήν αὐτομεμψία ἤ θά τήν ἀποδεχθῆ καί θ᾿ ἀρχίση νά συνδιαλέγεται μαζί της μέ ἐμπάθεια. Ἡ πάλη αὐτή λέγεταισυνδυασμός, ἡ ἁμαρτία ὅμως ἀρχίζει ἀπό τό σημεῖον τῆς συγκαταθέσεως, τῆς παραχωρήσεως τοῦ πνεύματός μας στήν θεομίσητη εἰκόνα καί λογισμό, ὁπότε δείχνουμε ἐνδιαφέρον, προσοχή καί εὐχαρίστησι. Ἤδη ἔχουμε δηλαδή μέσα μας τήν ἁμαρτία σάν πρᾶξι1.

Ἡ παραμονή τῶν ματαίων καί ἀργῶν λογισμῶν μέσα στόν νοῦ πιστοποιεῖ καί ἀποδεικνύει ὅτι ἡ ψυχή εἶναι ράθυμος καί ἀργή. Καί ἡ ράθυμος ψυχή, πού δέν μεριμνᾶ γιά τήν πνευματική της τροφή, σύντομα πεθαίνει πνευματικά. «Ὅτι χλιαρός εἶ.... μέλλω σε ἐμέσαι ἐκ τοῦ στόματός μου».2

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις τίς τελευταίες 7 ημέρες