Στις
5 Νοεμβρίου του 1926 η ΓκεΠεΟυ αποφάσισε να εξορίσει τον επίσκοπο Ονούφριο για
τρία χρόνια στα Ουράλια.
«Από
την πολύβουη πόλη τού Χάρκωφ», έγραφε ο ιεράρχης, «μεταφέρθηκα στο απόμακρο
χωριό Κουντιμκάρ. Ας γίνει το θέλημα του Θεού! Η ανάμνηση, πάντως, των φίλων
πού άφησα στο Χάρκωφ, προξενεί θλίψη στην ψυχή μου• δεν πρέπει να τούς σκέφτομαι.
Θα μπορέσουμε, άραγε, να συναντηθούμε ξανά; Από τον Κύριο εξαρτάται οπωσδήποτε,
βέβαια, θα συναντηθούμε στη ζωή πού ακολουθεί τον θάνατο... Τώρα πρέπει να διακονήσω
τον Θεό και τούς ανθρώπους κάτω από τις συνθήκες πού όρισε η Θεία πρόνοια...
»Ποιά
είναι η σκοπιμότητα της εγκαταστάσεως μου στο χωριό Κουντιμκάρ; Εδώ βρίσκομαι,
θαρρείς, σε μιάν απλόχωρη φυλακή. Δεν μου επιτρέπεται ούτε να ιερουργώ ούτε να
κηρύσσω ούτε να δέχομαι επισκέψεις πιστών... Γιατί το παραχώρησε αυτό ο Κύριος;
Δεν θα ήταν άραγε καλύτερα να μέ άφηνε στο Χάρκωφ, όπου, έστω και μέ εμπόδια, θα
μπορούσα να επιτελώ το άγιο έργο Του, να λειτουργώ, να κηρύσσω στούς ναούς, να
διδάσκω στα σπίτια, να διοικώ όλη την εκκλησιαστική επαρχία της Οδησσού; Γιατί
βρίσκονται και τόσοι άλλοι επίσκοποι στα δεσμό.;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου