«Έρχονται σε μένα καμιά φορά και αγόρια και
κορίτσια. Τα καημένα τα παιδιά και τι δεν έχουν κάνει, όλες τις αμαρτίες τις
σαρκικές τις έχουν κάνει, μα εγώ τ’ αγαπώ».
Ο Γέροντας
δεν δικαιολογούσε τις πράξεις των παιδιών, τις χαρακτήριζε ως σαρκικές αμαρτίες,
αλλά συγχρόνως τα αγαπούσε σαν πολύτιμες ψυχές «υπέρ ων Χριστός απέθανε».
Με την αγάπη
του, τους προσείλκυε σαν μαγνήτης και τους θεράπευε σταδιακά από την
σαρκολατρεία τους. Η πατερική αυτή στάση
του Γέροντα, παρεξηγήθηκε από μερικούς
συντηρητικούς που πένθησαν και μερικούς προοδευτικούς που πανηγύρισαν, για την
ίδια αιτία: Για το ότι τάχα ο Γέροντας «ανέχεται» τις σαρκικές αμαρτίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου