Ἕνας ξυπόλυτος ἀσκητής στό δικαστήριο

 Έχω διαβάσει στο Λαυσαϊκόν του Παλλαδίου τα εξής περί του αββά Ωρ: «Ούτος εν τη ερήμω διάγων, ήσθιεν μεν βοτάνας και ρίζας γλυκείας, έπινεν δε και ύδωρ ότε ηύρισκεν, εν ευχαίς και ύμνοις διατελών πάντα τον χρόνον». 

Νομίζω αποδίδουν άριστα τα της ασκητικοτάτης βιοτής του πατρός Φιλαρέτου. Ήταν ένα από τα εύοσμα άνθη που φυτρώνουν στα βράχια των Καρουλίων! Φίλος της αρετής όντως. Πάντα κυκλοφορούσε ξυπόλυτος.

 

Μια μέρα ο Γέροντάς μας, ο π. Γερόντιος, θέλοντας να τον δοκιμάσει αν είναι από τον Θεόν η τόση αγάπη και απλότητά του ή από εγωισμό, του είπε:

 

«Πάτερ Φιλάρετε…»

«Ευλογείτε, Γέροντα».

«Είσαι υποκριτής! Μας δείχνεις ότι περπατάς ξυπόλυτος και με κουρελιασμένα ράσα, για να κάνεις τον ταπεινό!

 

«Γέροντα», απήντησεν εκείνος κατεβάζοντας ταπεινά το κεφάλι, «είμαι υποκριτής! Ομως τι να κάνω για να… θεραπευθώ;» 

«Να βάλεις παπούτσια και να σουλουπωθείς».

«Να ’ναι ευλογημένο, Γέροντα· αυτό θα κάνω».

Εβαλε βαθιά μετάνοια κι έφυγε.

Διαβάστε περισσότερα »

 http://hristospanagia3.blogspot.gr/